Effie Lada Artist and illustrator

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Έχει σκάσει δύο μπουμπούκια η βερικοκιά μου στο μπαλκόνι, η καστανιά ετοιμάζει

τα καινούρια φύλλα και η μαντζουράνα μοσχοβολάει στο παραμικρό σκούντημα.

Στις άλλες γλάστρες υπάρχει μια αναταραχή αναζήτησης κοιμισμένων σπόρων,

απομεινάρια του περασμένου φθινόπωρου.

Ακούω αυτούς τους ψίθυρους, καθώς καταλαγιάζουν οι ήχοι στην πίσω πλευρά του σπιτιού

και όταν πέφτει το σούρουπο.

-Αλαφροΐσκιωτη είσαι; Τι λες τώρα;; ακούς τους σπόρους και τις ρίζες να μιλάνε;;

Με είχε κοιτάξει με φόβο η φίλη μου όταν της το είχα πει στο προαύλιο του σχολείου,

τον Μάρτιο, του 1969, μαθήτριες 3^ης τάξης του δημοτικού, τότε..

Εγώ όμως ήμουν πεπεισμένη πως σ΄εκείνον τον αόρατο κόσμο των φυτών,

υπάρχουν κρυφές υπόγειες συζητήσεις και πως αυτό γίνεται κάθε Μάρτιο...

Ταξιδεύοντας προς τα ορεινά της Πελοποννήσου και διανύοντας με το βλέμμα μου

τα παρατημένα στρέμματα γής- που κανένας πια δεν καλλιεργεί εδώ και χρόνια-

αναρωτήθηκα για τις συνομιλίες της άνοιξης σ’ εκείνες τις πλαγιές

και τις απλωσιές της διαδρομής.

Αργότερα στο κλειστό σπίτι της γιαγιάς και του παππού, είχα την ίδια σκέψη μπροστά

σε μια παλιά φωτογραφία. Υποθέτω πως τραβήχτηκε από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο

που βρέθηκε εκεί, τα τέλη του ’60.

Εκεί στο βορινό δωμάτιο του σπιτιού, μια μεγάλη παρέα ανάμεσά τους και η γιαγιά,

φαίνεται να γέλασαν να τραγούδησαν και να μοιράστηκαν ιστορίες...

Μοιάζει να είναι προχωρημένη άνοιξη από τα ρούχα που φοράνε και το φως σαν να

μοιράζει τους ντόπιους από τους επισκέπτες....

Εκεί μέσα, στο ίδιο δωμάτιο της γιορτής μετά από τόσα χρόνια, η λεπτή γραμμή

από φως που τρυπώνει μέσα από τα βορινά κλειστά παράθυρα, μαντάρει τους παλιούς

με τους καινούριους ψίθυρους....

Σαν να στάθηκαν εκεί στους τοίχους του σπιτιού μυρωδιές και σκέψεις μιας

περασμένης άνοιξης.

Στα ορεινά της πατρίδας η ψύχρα κρατάει μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020