Ο σταθμός..

     

Είδα στον ύπνο μου πως το τρένο με άφησε στον άδειο σταθμό. Ήταν Παρασκευή πρωί πριν ένα χρόνο ακριβώς. Από εκεί, έπρεπε να περπατήσω πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω στον τόπο μου….                        

   Ο δρόμος ήταν έρημος  και εγώ προχώραγα βιαστικά ακούγοντας την καρδιά μου να κάνει 

    θόρυβο μέσα στην ησυχία.

Όταν έφτασα στην μεγάλη στροφή, είδα από μακριά το βουνό χιονισμένο και στους πρόποδες τα σπίτια τυλιγμένα μέσα στην ομίχλη… Άρχισα να τρέχω για να μην με προλάβει η νύχτα….  

  Σκεφτόμουνα πως δεν είχα ένα στολίδι για τις Άγιες μέρες  και ήθελα να κρατάω κάτι στα χέρια μου που να μοιάζει γιορτινό.

Έκοψα ένα κλαδί από έναν θάμνο που ήταν γεμάτος κόκκινους μικρούς καρπούς, αλλά δεν συστηθήκαμε και δεν έμαθα το όνομά του….                                          

  Ξύπνησα βλέποντας τις φωτογραφίες πίσω μου να παλιώνουν και η μέρα είχε γεμίσει

φρέσκα δάκρυα…

Τhe candle.

             Απόγευμα Κυριακής και τα απορριμματοφόρα μάζευαν-με θόρυβο-τα ξοδεμένα όνειρα.
                 Εγώ έκανα πως δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτά και επέστρεφα πίσω στην πόλη, 
                 κουβαλώντας την μυρωδιά του πατρικού μου σπιτιού πάνω στα ρούχα μου…                                                                                              

    Λίγες ώρες πριν είχα ανακαλύψει επιθυμίες παλιές, φυλαγμένες σε σκονισμένα κουτιά, μέσα στο παλιό τσαγκάρικο.

   Δεν ήθελα να πάρω την ευθύνη και άφησα το φως να αποφασίσει αν αξίζει να ξυπνήσουν απ’ την λήθη τους ή να παραμείνουν έτσι.

    

               Εγώ μόνο τον ουρανό παρατηρούσα, γιατί είχα παράπονο που ο αέρας δεν είχε κρατήσει
            το κερί μου αναμμένο...

Στο σπίτι της γιαγιάς...

          Από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού είχα κάποια χρόνια να περάσω...
Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί είχε ερημώσει κι εμένα εκείνη η ερημιά μου βάραινε την ψυχή.
Το σκεφτόμουν όμως πολύ συχνά. Θυμόμουνα τα καλοκαίρια μου εκεί,...το φως που 

 έμπαινε από εκείνα τα ψηλά παράθυρα διαπερνώντας τα σχέδια απ’ τις λεπτές κλωστές της  αραχνοΰφαντης κουρτίνας …     

Έτσι ακριβώς το βρήκα τώρα που πήγα εκεί  για να θυμηθώ όλους τους απόντες.                          

Το φως πέρναγε στο δωμάτιο χαϊδεύοντας  την στοίβα με τα αστυνομικά βιβλία του παππού, και τις φωτογραφίες των φευγάτων συγγενών στους τοίχους… 

Ακόμα κι απ’ τα κλειστά παράθυρα, τα βορινά, τα χωρίς κουρτινάκια, εκείνη η  λεπτή γραμμή από φως μπήκε να μας καλωσορίσει... 

inside...

Το γαϊτανάκι

                                                          http://bit.ly/1uIoeLv
                                   
                                     Κυκλοφόρησε !!!! Δεν το έχω πάρει ακόμα στα χέρια μου...
                                  Προσεχώς λεπτομέρειες...!
                            

Goodbye Uncle Theodore..

  

Ένας σπουδαίος άντρας, ένας υπέροχος θείος, ένας οραματιστής....., 

 Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου και στην σκέψη μου... 

Θα μου λείψεις... 

Καλό ταξίδι, αγαπημένε....

Return..

                 

                                         

                                                      

.... Εικόνες, χρώματα, μυρωδιές και νοσταλγία.... 

Αυτό το καλοκαίρι, ακόμα και η καλοκαιρινή βροχή που πέφτει στη βεράντα της μαμάς φαίνεται να είναι αλλιώτικη....      

Βάζω σημάδια τα δέντρα της διαδρομής και κάνω μια μυστική συμφωνία μαζί τους να μην προδώσουν την μνήμη μου. 

           Οι αποχαιρετισμοί  είναι πάντα δύσκολοι....... 

                                                                                   

       

                           

Smells like summer...

https://www.etsy.com/listing/198506227/secret-mind-trip?ref=shop_home_active_5

     

Shopping time!!!!

                       
https://www.etsy.com/shop/EffieLadaIllustrator?ref=l2-shopheader-name      

My Pinterest..

http://www.pinterest.com/effielada/

The old truck..

 

               
                               Εκείνο το παλιό φορτηγάκι, πέρναγε κάθε βράδυ έξω από το σπίτι.
                               Ακούγονταν οι σκουριασμένες λαμαρίνες του να τρίζουν και
                               αναρωτιόμουνα τι άραγε να μεταφέρει στα βραδινά του δρομολόγια;
                               
                               Πέρασαν χρόνια. Έφυγα από εκείνο το σπίτι, έφυγα κι απ' την πόλη.
                               Ξέχασα και το φορτηγάκι που έκανε τόσο σαματά κάθε βράδυ..
                               ..μέχρι που πριν λίγο καιρό το είδα παρκαρισμένο στον απέναντι
                               δρόμο.
                                 Στην αρχή δεν πίστευα πως ήταν το ίδιο..."Δεν μπορεί.., τόσα
                                χρόνια πέρασαν από τότε..."
                               Πλησίασα διστακτικά κοιτάζοντας μέσα από το σπασμένο παράθυρο...
                                Επάνω στο τρύπιο κάθισμα, ήταν μια παιδική μου ζωγραφιά ...
                           

                                         

June...!

Friday in April...

Αwards...

http://exaleiptron.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=139%3A2014-04-13-11-05-02&catid=41%3Awomen-awards-exaleiptron-&Itemid=101

Thoughts....

http://www.lifo.gr/team/omorfia/46775

Breaths....

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/45725

Shame...

.............................................................

Goodbye Dad...