name day.

 






   














Ήταν αρχές της άνοιξης, μια μέρα μετά το Πάσχα και ξεκινήσαμε μαζί για το ξωκλήσι...

Ήμουνα μικρή και φορούσα τα άσπρα ολοκαίνουρια παπούτσια μου.
Θυμάμαι πως βαριόμουνα όλη εκείνη την ανηφόρα ανάμεσα σε πέτρες και σε αγκάθια...              
 "Όταν ανεβούμε θα δεις τι ωραία που είναι".... μου είχες πει....

  Δεν ήθελα να γκρινιάζω γιατί γιόρταζες και συνέχισα να ανεβαίνω στο χωμάτινο 
δρομάκι με προσποιητή προθυμία...

Όταν φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, (που για τα παιδικά μου μάτια έμοιαζε με
την κορυφή του κόσμου), ήταν αλήθεια μαγικά!!!

  "Χρόνια Πολλά" σου είχα πει... εκεί στην κορυφή....

                                     ..τώρα..... Μου λείπεις, ....τόσο ψηλά που πήγες.....

                                       
                               
                                                


                                           Για να μην χαθεί έτσι χωρίς λόγια αυτή η μέρα..