Στην πόρτα η
μπογιά είχε ξεφτίσει και οι σκουριασμένοι μεντεσέδες έκαναν θόρυβο στο άνοιγμά της. Το
σπίτι είχε μείνει κλειστό κάπου 20 χρόνια. Είχαν «φύγει» όλοι.
Φέτος το
καλοκαίρι κάποιοι συγγενείς το άνοιξαν, γιατί ήθελαν να καταγράψουν τις ζημιές
από την υγρασία και τις φθορές από τον
χρόνο.
Τρύπωσα κι εγώ
μαζί τους.
Θυμήθηκα τις γωνιές του από τις επισκέψεις μου όταν
ήμουνα παιδί. Τότε ήταν η πόρτα διάπλατα ανοιχτή και ανέβαινα την
ξύλινη σκάλα ό,τι ώρα ήθελα.
Ανοίξανε τα
παράθυρα και το φως χάιδεψε το παρελθόν.
Η
υγρασία είχε κάνει την δουλειά της στους τοίχους, και η σκόνη είχε ακουμπήσει στα λιγοστά έπιπλα και στα πλεκτά σεμεδάκια, που βρίσκονταν παντού.
Όμως τα πλαστικά λουλούδια, τόσα χρόνια
φυλαγμένα μέσα στο σκοτάδι του σπιτιού, δεν είχαν χάσει το χρώμα τους.
Υπήρχαν
ιστορίες κρυμμένες εκεί μέσα.
Μοιρασμένες
στις γωνιές , στο υπόγειο του σπιτιού, και κάτω απ’
τις παλιές ξύλινες σανίδες
στο πάτωμα…..
Πήρα μαζί μου λίγα σκονισμένα μυστικά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου